Ik zit al een tijdje scheef. In deze houding zou, als het goed is, die ene spier aan de binnenkant van mijn rechter schouderblad een beetje rek krijgen; hij zit al sinds het eind van de ochtend vast. Als ik ga staan om te zien of het heeft gewerkt blijkt dat de spanning juist is toegenomen en het voelt alsof er een strak gespannen kabel door mijn rug loopt die ergens hoog in mijn nek een kloppend epicentrum bereikt.
Ondanks dat de koffie lekker was, heeft de hoofdpijn inmiddels mijn rug, nek, achterhoofd en het gebied rond mijn oren te pakken. Kut, migraine. Dit gaat nog wel even duren. Ik app de huisgenoten of zij nog para of ibru hebben, maar voor zover zij weten is er niets. Ik kan het ook nergens vinden.
Ik herken de situatie, en besef dat ik al halverwege de lijst van wanhopige maatregelen ben die ik altijd afga wanneer ik een migraineaanval heb. Ik zit al de hele ochtend achter mijn spelcomputer, dat kan nooit bevorderlijk zijn. Ik zet hem uit en begin film te kijken.
Ik zit niet lekker en de pijn zit inmiddels achter mijn ogen en slapen. Van de film krijg ik nauwelijks iets mee, want ik zit strontchagrijnig alle acupressuurpunten in mijn hoofd te masseren om de spanning te verlichten.
In combinatie met de hoofdmassagespin die ik ooit kreeg van een vriend helpt dit korte tijd, maar zodra ik beweeg barst het weer in volle glorie los. Fuck die film, ik ga wel lezen. Vol zelfmedelijden begin ik in bed te lezen, maar het is vijf uur in de middag en het zonlicht schijnt vol goede bedoelingen mijn kamer in. Lamellen dicht, raam dicht. Geen licht en geen geluid. Ook niet lezen dus, want ik zie geen moer.
In een kleine vier uur tijd ben ik de gehele technologische ladder afgeklommen en nu lig ik hier te kreunen met een natte handdoek op mijn gezicht. Ik ben nog steeds op zoek naar verlichting. Het masseren heb ik inmiddels opgegeven, zelfs de kussens drukken pijnlijk op mijn schedeldak.
Ik weet dat het erger wordt omdat ik er de hele tijd van baal, toch zit ik in een maalstroom van hoofdpijngerelateerde gedachten. Ik wil alleen maar slapen tot het voorbij is, ik wil mijn vrije dag terug, ik wil een soort kraantje in mijn achterhoofd dat ik open kan draaien, zodat alle shit er uit kan stromen.
Ik bedenk dat mijn lichaam en geest meer van elkaar vervreemd waren dan ik dacht. Alle dingen die ik probeerde om de hoofdpijn te verlichten gingen gepaard met frustratie, zieligdoenerij en spijt, in plaats van ook maar even stil te staan bij de mogelijkheid dat de migraine een mentale oorzaak heeft.
Ik schuif al weken allerlei dingen voor me uit, en mijn agenda is een maagdelijk blank canvas vol mogelijkheden. Ik moest mijn vader nog bellen, en mijn oude vrienden, die ik al lang niet meer gesproken heb. Ik heb een nieuw paspoort nodig, en een tandartsafspraak voor die gekke pijntjes die ik soms voel als ik koud water drink. Ik heb toegezegd voor allerlei zomeractiviteiten, maar heb ze geen van allen in mijn agenda gezet, waardoor er een kans is op dubbele boeking.
Met dichtgeplakte oogjes en een hoop dramatisch gegrom maak ik een lijstje van dingen die ik de volgende dag nog kan doen, om in ieder geval die knagende zaken te externaliseren. Het helpt. Soort van. Ik kan niets anders doen dan maar gewoon wachten en ‘Wim Hoffen’, een soort ademhalingstechniek die simpel gezegd het zuurstofniveau in het bloed moet opvoeren.
Dit kalmeert wel wat en na klein uurtje val ik in slaap in de hoop dat het de volgende dag over is.
